Anst vs Hoop

Mijmerend uit het raam kijkend van de trein richting Chiang Mai denk ik terug aan een gesprek met de vader van Sanne in Bangkok. Hij generaliseerde de aard van de continenten door er een term op te plakken. Zo is volgens hem in Europa iedereen bang om te verliezen wat we al hebben, het continent van de angst. In Azië gaat alles elke dag alleen maar beter. In de slipstream van het economische succes van China en India beginnen nu ook omringende landen zoals Thailand te profiteren. Azië is het continent van de hoop. Misschien is dat een mooie terminologie om de sfeer hier te vergelijken met die in Europa; angst versus hoop.

Gisteren zijn we naar Chian Mai gereisd met de trein, een 12 uur durende trein reis naar het noorden van Thailand. De term boemeltreintje is hier treffend. Het lijkt wel alsof de spoorlijn ooit scheef en hobbelig aangelegd is want het treintje zwiept alle kanten uit. De airco stond op 16 graden dus we hebben met een dikke trui in de trein gezeten. Erg comfortabel is het niet maar we hebben wel de prachtige binnenlanden van Thailand gezien. Uitgestrekte rijstvelden worden afgewisseld met kleine dorpjes en grote jungle gebieden.

Uitgehongerd, we hadden geen eten meegenomen in de trein en kregen maar een klein beetje in de trein, kwamen we om 20:30 uur aan in Chiang Mai. Heerlijk gegeten bij een restaurantje op de Night Market en daarna nog naar een grappig cafétje geweest vlakbij ons hostel. Het laat zich het best omschrijven als De Plaats 2.0 in Chiang Mai. Een live blues band speelt jaren 60 liedjes en we raken aan de praat met een meisje uit Argentinië en een jongen uit Madrid.

Vandaag reizen we naar Pai, een plaatsje waar we nog nooit van gehoord hadden voordat we in Bangkok kwamen en wat ook in geen enkele reisgids staat. Iedere backpacker waar we mee gesproken hebben begint erover, het lijkt erop dat dit een bijzondere plek is met een relaxte sfeer.

We zijn benieuwd,

Juul & Philippe