Punta Gallinas

We rijden in een zware jeep door een steppe/woestijnachtig landschap in een drooggevallen rivierbedding als er plots een stevig touw tussen 2 bomen is gespannen dat de doorgang voor ons verspert. Ik denk: ‘shit, we worden overvallen!’ Panisch kijk ik om me heen opzoek naar de bandieten die uit de struiken springen met geweren en kapmessen om ons te beroven van alle kostbaarheden, of erger.. Het zweet breekt me uit want er gebeurd niets. Ineens zie ik in de verte 2 schimmen aankomen rennen en vrees het ergste. Steeds dichterbij komen ze, en dan.. het blijken broer en zus te zijn van rond de 3 jaar oud die met hun handje hoog in de lucht bedelen en het touw pas laten zakken als ze een snoepje krijgen. De chauffeur is hier op voorbereid en heeft een grote zak koekjes bij zich. Dit tafereel heeft zich de afgelopen dagen tientallen keren herhaald.
Ontzettend schrijnende armoede zagen we al veel vaker maar zo erg als hier zag ik het nog nooit. Mensen hebben hier echt niks anders dan een hutje van klei en wonen ontzettend afgelegen in een heel onherbergzaam gebied. De kinderen doen de hele dag niets anders dan met het touwtje wachten op een handvol jeeps die passeert. We vroegen ons af wat er van deze kinderen wordt later als ze volwassen zijn. Van jongs af aan hebben ze geleerd om met hun handje in de lucht te bedelen totdat er iets lekkers in komt.

We hebben een meerdaagse tour gemaakt naar Punta Gallinas, het meest noordelijke stukje land van zuid-Amerika. De eerste dag zijn we naar het laatste in de buurt liggende dorpje gereden Cabo de Vella. Op de weg daar naartoe speelde zich bovenstaande passage af. Een lange rit was het dwars door de woestijn waar je het landschap steeds dorder ziet worden. Er is een veel te groot verschil tussen rijk en arm in het dorpje en het heeft een hele akelige kille sfeer. Het deed me een beetje denken aan een verlaten dorpje uit een western film. Na de lunch daar hebben we een aantal prachtige uitkijkpunten aan de kust bezocht en een hele fraaie zonsondergang gezien.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan na een vreselijke nacht in een hangmat en nog veel verder de woestijn in gereden tot Punta Gallinas. Deze woestijn heeft als een van de weinige ter wereld zand duinen die eindigen in de zee. Dit geeft een machtig mooi effect. We hadden echt het gevoel aan het einde van de wereld te zijn en werden beloond met een hele mooi plek. Het is echt ontzettend afgelegen (2 volle dagen met jeep door de woestijn) en erg moeilijk om er te komen maar het was het meer dan waard.

Na nog een helse nacht in een hangmat zijn we terug gereisd en zijn nu weer lekker comfortabel in een hotel in Riohacha. Morgen vliegen we naar Bogota voor 1 nachtje om vervolgens een heel klein afgelegen eilandje aan te gaan doen:)

Liefs Juul & Phil